Lees ook: Steunpunt Vluchtelingen in Harlingen werkt met gemotiveerde vrijwilligers.
HARLINGEN – Een paar maal per week fietst Kaywan Ghadiri van Franeker naar Harlingen. Daar helpt hij het Steunpunt Vluchtelingen als vrijwilliger. In 1999 vluchtte hij vanuit Iran naar Nederland. Zijn activiteiten als journalist waren het regime niet welgevallig. Pas in 2007 verkreeg hij een verblijfstatus. Hij was één van de mensen die meeging in het Generaal Pardon. In Iran studeerde hij af in sociale wetenschappen. Nadat hij een verblijfsvergunning verkreeg ligt zijn toekomst in Nederland. Intussen is hij derdejaars aan de NHL in Leeuwarden. Volgend jaar hoopt hij af te studeren in zijn oude vak.
Tekst en foto’s Gijs en Inge van Hesteren
Kaywan Ghadiri: “Fietsen, dat is mijn sport!”
“Al bijna vanaf het begin ben ik vrijwilliger. Eerst bij Vluchtelingenwerk, nu bij het Steunpunt. Ik ben blij dat ik iets kan doen voor andere asielzoekers. Mijn eigen ervaringen helpen me bij het oplossen van hun problemen,” legt hij uit. “Op zich is vrijwilligerswerk een typisch Nederlands fenomeen. Andere culturen kennen het nauwelijks. Ik doe het niet alleen uit idealisme. Het is voor mij een goede dagbesteding en als ik ben afgestudeerd een waardevolle toevoeging.”
Sinds hij studeert aan de NHL geeft hij af en toe een gastcollege aan eerstejaars, over de vluchtelingenproblematiek.
“Van tevoren hoorde ik veel vastomlijnde meningen, zoals je ook wel ziet voorbijkomen op sociale media. Nadat ik mijn verhaal verteld had vroeg ik: ‘Wat vinden jullie, wat is jullie indruk?’ Dan bleek dat hun standpunt was omgeslagen.”
Intussen heeft Ghadiri een speciale internationale vluchtelingenperskaart. Zo kan hij af en toe weer aan de slag als journalist. “Die is ook handig, omdat je af en toe korting krijgt, op museumtickets bijvoorbeeld, haha!”
Lees ook: Steunpunt Vluchtelingen in Harlingen werkt met gemotiveerde vrijwilligers.
Leonora van Sluis
Leonora van Sluis: “Inburgeren, daar rekenen we pakweg anderhalf jaar voor. De vluchtelingen die ik begeleid vind ik meestal heel lieve mensen. Het is heel leuk om met hen om te gaan, bij hen thuis te komen. Ik merk eigenlijk nooit dat die cultuurverschillen negatief uitwerken.”
