Een laatste bericht op deze website

Een week voor haar dood bezochten we samen het Centraal Museum te Utrecht, voor de expositie over De Stijl.
Meestal schrijf je als journalist een in memoriam met gepaste afstand en objectiviteit. In dit geval is dat onmogelijk. Vorige week werd het ineens ongelooflijk persoonlijk. Je denkt dat je in een slechte film zit, of in een nare droom. Ieder moment kan hij afgelopen zijn en dan is alles weer zoals het was. Maar nu is het de werkelijkheid. Op donderdag 16 maart verloor ik mijn vrouw, mijn maatje, Inge van Hesteren.
De laatste tijd ging het wat minder met Inge’s gezondheid. Het lag aan het hart en met een dotter- en stentbehandeling in Medisch Centrum Leeuwarden zou het wel weer in orde komen. Echter, het liep mis. De dokters waren nog maar net begonnen. Tot hun grote verbijstering scheurde een belangrijk bloedvat bij het hart. Onherstelbaar, zo bleek later. Twee dagen lang vochten dokters en verplegers voor haar leven. Mijn kinderen, zwager en schoonzus en ik bivakkeerden in een familiekamer in het MCL. Heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Uiteindelijk kwam een arts binnen met: ‘Wat is dit waardeloos.’ Dat was het moment waarop we ons realiseerden dat het echt waar was. Geschokt en verdwaasd gingen wij naar huis.
Ik moet haar missen, als collega, als zakenpartner, als echtgenote. De kinderen verliezen een moeder. Haar vader, broers en zussen een markant familielid. Ja, Inge was een opvallend personage. Zij wist wat zij wilde, had over heel veel zaken een uitgesproken mening. Zo was ook haar verschijning. Ze kleedde zich zoals zij dat wilde. Kleurig, met sjaaltjes en indiase jurken en ze had maling aan commentaar daarop. Zo zullen velen zich haar herinneren.
Lees ook: Een jaar later.
Storm en ontij
Inge is geboren in 1954, in het Brabantse Breda. Ergens in de vroege jaren zeventig kwamen wij elkaar daar tegen. Zij was net achttien, ik zeventien. Een jeugdvriend omschreef de situatie als volgt: ‘Het was onze brommerfase. Inge had een Puch Maxi en ze kwam samen met andere meisjes in een groepje op Maxi’s naar school. Jij noemde hen ‘de Fluisterbrigade’. Ik kwam in die tijd vaak bij jou aan huis waar heel veel mocht en kon. Daar kwam ik Inge steeds vaker tegen’.
Samen, 44 jaar lang, bouwden wij.
Onze wereld, onze geliefden, ons werk.
Motoren, huizen, schepen, reportages,
Kinderen, familie, vrienden.
Wij leefden het leven,
Een geschenk, iedere unieke minuut.
Vaarwel, lief maatje, moeder, zus.
Door bergen en dalen, storm en ontij bleven Inge en ik elkaar trouw. We leefden het leven zoals wij vonden dat het geleefd moest worden. Intens, afwisselend en kleurig. We rommelden met oude motoren in Breda, werkten in de alternatieve hulpverlening via het JAC, we studeerden in Utrecht, woonden achtereenvolgens in Amersfoort, Loenen aan de Vecht, Vreeland, Hoorn, maar uiteindelijk belandden we in Harlingen, nu al dertig jaar ook óns stadsje.
Drie kinderen hebben we – min of meer – opgevoed, een zeilcharterbedrijf opgebouwd en weer afgestoten. Van half jaren tachtig tot begin jaren 2000 voeren we over de Waddenzee met tjalk of klipper. Door in dat werk onze beste talenten samen te voegen haalden wij het beste in ons boven. Het werken met de schepen, de liefde voor avontuur, de strijd met wind en water, het zilte natuurgebied, de omgang met de passagiers in al hun diversiteit. Alle beslissingen bespraken wij samen. Ik was de schipper, maar uiteindelijk was zij de kapitein.
Fotografie
Na het varen werkte ik een tiental jaren in Dokkum en Inge nam de gelegenheid te baat om zich verder te verdiepen in haar grote passie, de fotografie. Zij ging naar de Fotovakschool en stuurde met regelmaat bijdragen naar de media. Zo was zij vaak te zien met een weerfoto in het RTL-nieuws, de Harlinger Courant plaatste van tijd tot tijd bijdragen, zeil- en motorbladen publiceerden haar foto’s, vaak met een verhaal of bijschrift van mij erbij.
Zo kwam het dat we na het aflopen van mijn baan in Noordoost-Friesland opnieuw een gezamenlijke onderneming begonnen: we werden freelancejournalisten. De Tall Ships Race die in 2014 startte in Harlingen was het moment dat wij een vaste samenwerking aangingen met de Harlinger Courant en iets later met het maritieme weekblad Schuttevaer. Inge zocht en vond onderwerpen, maakte foto’s, sprak met mensen. Ikzelf zorgde voor tekst en onderschriften. Het eindresultaat bespraken we samen en dan ging het naar de krant.
Terug naar Brabant
Aan die samenwerking is nu een eind gekomen. Haar leven lang bleef haar hart uitgaan naar Zuid-Nederland. Dat was al zo tijdens onze studententijd in Utrecht. Later voelden zij en ik ons prima op ons gemak in het Friese Harlingen. Toch, Breda bleef trekken. We zaten in de auto, onderweg naar Leeuwarden. Een klein half uur voordat het misging in de operatiekamer kwam zij met een laatste wens: ik wil bijgezet worden op de begraafplaats in Breda, naast mijn zusje, broertje en moeder. Ik lachte het weg natuurlijk. Doe niet zo gek mens. Dotteren is zoiets als een kanaalbehandeling bij de tandarts. Straks zit je hier weer lachend naast me. Maar het liep anders. Zoals jij het wilt zal het gebeuren, Inge.
Gijs van Hesteren

Niet alleen achter de camera, maar óók op de motor. Hier met de Matchless, 1975. Foto Gijs van Hesteren
Hallo Gijs,
Ik ben vanmiddag zeer geschrokken van het overlijdensbericht van Inge in de H.C.
Een paar maanden geleden hebben we nog heel leuk met elkaar gepraat tijdens de uitzet
van paling te Harlingen en zij heeft ook meerdere prachtige foto’s van ons gepubliceerd.
Gijs, ik wens je heel veel sterkte toe met dit verlies!
Minne Boersma (palingvisser te Harlingen)
Lieve Gijs, en Gijsje, Wies en Jip,
Het gevoel van “dit kan niet waar zijn” heeft mij totaal in bezit!
Verbijsterend wat jullie nu is overkomen.
Ik heb jullie gezamelijke pad vanaf de Utrecht-tijd gevolgd en genoten.
Kleurrijk en ondernemend was het zeker!
Jullie waren een fantastisch koppel. En Inge heeft haar leven volop geleefd.
Vreselijk dat het niet langer heeft mogen duren.
Voor jou en jullie nu de opgaaf om met dit verlies, dit geslagen gat, straks verder te gaan!
Tot vrijdag en heel veel sterkte en kracht de komende tijd!
Inge het was fijn jou gekend te hebben. Je was een te gek mens! I’ll never forget!
Marie Antoinette
Beste Gijs,
Dik veertig jaren geleden.
Net na jullie brommerfase en al in de motorfase.
Eerste contact in Breda om van jullie te horen hoe je een Matchless aan het rollen houdt.
Het begin van de AJS-Matchless Club Nederland.
Inge en jij toen al redacteuren/fotografen van het clubblad.
Dat was mooi meegenomen want het op niveau publiceren van een clubblad wil wel eens een probleem zijn. De club bestaat nu nog. Jullie verdienste.
Na de verhuizing naar utrecht is ons contact verwaterd.
Maar de foto van Inge op de motor bracht mij ogenblikkelijk terug in de tijd.
Hoe triest is het dat jij Inge nu moet missen.
Voor dit moment even zonder woorden.
Pietro
Zie vanhesteren@festinalente.nl
Vol gas en vol concentratie op de volgende bocht af, zie ik ineens een gigantische cameralens en 2 voeten uit het hoge gras in de buitenbocht omhoogsteken……