Vakantie in Harlingen per twee- en vierbener
Artikel en foto’s verschenen eerder in de Harlinger Courant van 5 augustus 2014.
HARLINGEN – Woensdagmiddag. Zurich. Twee dames met vier paarden sjokken bepakt en bezakt door het dorp Zurich . Iets verderop over de Waddendijk gaat het in galop, vlak in de buurt van de Halsbandbrêge. Snel de auto geparkeerd en wachten tot de dames voorbij komen.
Tekst en foto’s: © Festina Lente, Inge van Hesteren
Het loopt even anders. De dames, Stella Boggia uit Leeuwarden en Anita Andringa uit Heemskerk, lopen tegen hun eerste hindernis aan. Er ligteen veerooster, waar de paarden niet overheen kunnen. Het hek ernaast is niet op slot, maar zit wel heel goed dicht. Wat te doen? “Zullen we er maar overheen springen?” grapt Stella.
V.l.n.r: Stella Boggia, Anita Andringa op zoek in haar pannenset naar de sleutel Foto 39a: yes, eerste hindernis gehaald, maar er komen er nog minstens zeven.
Anita gaat in haar pannenset op zoek naar het sleutelsetje. Omkeren en terug naar Makkum is eigenlijk geen optie.
Stella vertelt ondertussen hun verhaal. “Via Jan Uitendijk, de eigenaar van de paarden te Mûnein, hebben we deze paarden tot onze beschikking. Het is voor ons de tweede keer, dat we zo’n tocht ondernemen. Vorig jaar hebben we een rondje Groningen gedaan. Nu doen we een rondje Friesland. We zijn in Appelscha begonnen, het was toen erg warm. Daarom doen we het rustig aan. Voornamelijk kiezen we voor de knooppuntroutes, dat is het mooist. In acht dagen leggen we ongeveer 200 kilometer af.”
Hebben ze maar zo kort vakantie? “Nee joh,” reageren ze fel. “We zitten beiden in het onderwijs. Dit is ons uitje samen.”
Dan een hoop gejoel: “Yeah, het hek is open!” Het is Anita gelukt! Een passerende wielrenner, die de dames tijdens pauzes al drie keer eerder tegen zijn gekomen, is hen duidelijk dankbaar. “Hou je voor ons het volgende hek open,” wordt hem toegeroepen.
Backpacker Hans Ekelschot bijna aan het eind van zijn latijn.
Inmiddels doemt er achter de paarden ook een backpacker op. Eigenlijk wil hij met hen meeliften, maar nee, hij doet het niet. “Ik ga voor het lopen, dat heb ik met mijzelf afgesproken,” zo vertelt Hans Ekelschot uit Harmelen.
“Ach mevrouw, u moest eens weten hoe zwaar dit weegt. Ik draag 25 kilo op mijn rug en ik ben ongetraind. In mei ben ik 65 jaar geworden. Ik heb 38 jaar in verzorgingshuizen gewerkt bij Utrecht Action Continu. Een grote stichting met 23 huizen in de contreien van Utrecht en IJsselstein. Ik heb me nu voorgenomen om te gaan lopen door Nederland. Hoe lang, waarheen? I don’t know.
Eerder deze week, op maandag, heb ik niet gelopen, vanwege het slechte weer. Ik heb toen overnacht in de duinen bij Schoorl. Hier ben ik bekogeld met stenen door de jeugd, maar ik ben niet echt bang aangelegd, hoor. Ik ben er gewoon gebleven. Vandaag heb ik 60 kilometer gelopen vanuit Hippolytushoef , maar dit is wel de limit hoor.”
Hij zet er de pas weer in, naar de camping.
Tekst en foto’s: Inge van Hesteren
