Artikel en foto’s verschenen eerder in de Harlinger Courant van 31 augustus 2014.
HARLINGEN – Harde wind, zeeziekte, kwallen, lange dagen, boordreglementen: niets bracht de jongens en meisjes van Jongerenwerk Harlingen van de wijs. Ze maakten een zeilreis over een woelige Noordzee met de bark Europa. De Tall Ships Race van Harlingen naar Noorwegen was voor hen een onvergetelijke ervaring.
Tekst en foto’s: © Festina Lente, Gijs en Inge van Hesteren
“Hele mooie dingen hebben we meegemaakt: we hebben ons zelfgeschreven lied gezongen voor het Noorse publiek, we hebben dolfijnen gezien onderweg, heel veel vrienden gemaakt… Het was echt chill!” De harde kern van het Jongerencafé in Het Vierkant is het roerend eens. Ze zouden het zo weer doen, als er een nieuwe Tall Ships Race komt. Hun advies aan de Harlinger jeugd: doen!
Op de Kleine Voorstraat organiseert het Jongerenwerk Vispop. Een mooie gelegenheid om alle Harlinger trainees nog even bij elkaar op de foto te zetten.
In Het Vierkant spreken we met drie van hen. Op uitnodiging van de stichting Sail Harlingen zeilden Anthony Bijlsma (17), Aïsha Schoot en Nathalie Quarré (beiden 16) met negen andere afgevaardigden van het Harlinger Jongerenwerk mee op de driemaster Europa. Ze kregen het niet voor niets. De eigen bijdrage van duizend euro per persoon moesten ze zelf verdienen. Aïsha: “Sommigen gingen pepernoten verkopen in de Sinterklaastijd. Anderen verkochten reclameruimte op hun T-shirt. Piet Paulusma heeft gesponsord, het Jongerenwerk, de Omrin en zo nog meer bedrijven en organisaties. De een wist wat meer binnen te halen dan de ander. We hadden een heel leuke groep. Samen hebben we dat opgevangen.”
De Sail Out van Harlingen naar de Noordzee. De bark Europa in de Blauwe Slenk, met aan boord de groep jongens en meisjes uit dit artikel.
Jongerenwerker Stijn Kooiman vertelt over de pogingen om met een stand op de Botenbeurs van WTC Expo te staan. “Het mocht alleen als we voor de stand zouden betalen. Ja, dan schiet het niet op. De stand op de Harlinger Kerstmarkt met de loterij en andere ludieke acties had meer nut!”
Niet voor niets
Behalve het leveren van inspanning voor sponsoring moesten de trainees in spe ook op andere manieren moeite doen voor hun reis. Anthony moest zijn zakelijke werkzaamheden een paar weken overlaten aan zijn stagiaires. Sinds zijn elfde jaar doet zijn communicatiebedrijf in websites en logo’s. “Zo’n kans komt niet vaak voorbij, die moest ik aangrijpen. Daar trokken we alles voor uit de kast. Zakelijke opdrachten moesten maar even wachten!”
Anthony heeft onderweg heel veel nieuwe dingen geleerd. “Het leggen van knopen, zeilvoering, sturen, honderden aardappelen schillen. Maar vooral heb ik geleerd dat je niet op je eerste indruk moet afgaan. Er waren jongens met wie ik normaal gesproken niet zou zijn omgegaan. Na afloop was ik met hen de beste vrienden geworden.”
Als Anthony klaar is met zijn opleiding aan het Frieslandcollege, gaat hij zijn bedrijf verder uitbouwen. Aïsha zit nog op RSG Simon Vestdijk en vertelt dat ze later kraamzorgster in Afrika wordt. “Omdat het hard nodig is en omdat het werk me trekt,” vertelt ze. Nathalie zit ook op de RSG en gaat iets creatiefs doen, tekenen bijvoorbeeld, of misschien wordt zij tattookunstenaar. “We zijn heel verschillend. We kenden elkaar wel van het jongerenwerk, maar echt bevriend waren we niet. Na de belevenissen van de zeilreis zijn we veel beter met elkaar geworden!”
Noorwegen
De organisatie rondom het Sailgebeuren in Noorwegen verliep volgens de drie nogal rommelig. Allerlei zaken waren maar half geregeld, in elk geval voor wat de scheepsbemanningen aanging. Bijvoorbeeld, ’s ochtends bij de sportdag waren er wél heel veel jongeren van allerlei schepen en uit veel verschillende landen, maar op het sportveld was niemand te vinden die iets had georganiseerd. “Dat hebben we toen zelf maar gedaan, met zijn allen. Hebben we toch heel leuk gesport met elkaar.”
“We werden er heel vrij gelaten, toen we eenmaal waren aangekomen in Noorwegen.” vertelt Aïsha daarover. “We konden van het schip af als we zin hadden, we mochten zelf weten of we aan boord kwamen eten. Het was leuk in het crew center. Daar kwamen we jongeren uit andere landen tegen. We konden er gamen, poolen, of met elkaar praten. De ‘crew parade’, de optocht voor alle scheepsbemanningen, was ook heel erg vet. Het regende op dat moment. Het regent er bijna altijd, hebben we gehoord. Toch was het gezellig. We hebben lopen zingen, schreeuwen, de wave gedaan, gek gedaan met de Russische bemanning. Enorm veel mensen op de kade; die vonden het heel leuk, volgens mij. ”
Nathalie vond het verblijf in de Noorse havenstad heel erg wennen. “Al die mensen die langs de kade liepen en aan boord kwamen kijken. Ik voelde me net een dier in de dierentuin. Eigenlijk ben ik nogal verlegen. Hoewel, deze reis heeft echt geholpen. Aan boord kan je elkaar niet ontlopen. Je komt elkaar steeds weer tegen. En dan ontdek je veel sneller de leuke eigenschappen van andere mensen. We hadden veel contact met de leerlingen van de Maritieme Academie. Ze wisten veel meer af van scheepvaart dan wij. Als wij er niet uitkwamen hielpen ze ons. Hartstikke super die kids.”
Onderweg
Sportcoach Stijn Kooiman: “Het werd een mooie wisselwerking. Voor de leerlingen van de Maritieme Academie behoorde de reis tot hun lesprogramma. Voor ons was het allemaal op vrijwillige basis. Daardoor stonden Jorien en ik er als begeleider ook heel anders in dan de leraren en verzorgers van de Academie. Dat leidde af en toe tot spanningen. Heftige dingen. Best lastig, maar we zijn er in goed overleg met hen altijd uit gekomen. Ook voor mij een hele bijzondere ervaring, met al die verschillende missies, visies, belangen – ook bij de jongeren onderling.”
Niet iedereen had last van de harde wind die tijdens de zeilwedstrijd was opgestoken, maar sommigen zijn toch behoorlijk zeeziek geweest. “Was ik maar thuis, dacht ik dan. Een week na de reis lag ik nóg te schommelen in mijn bed!” zegt Nathalie. “Van de wedstrijd heb ik niet zoveel gemerkt. De vaste bemanning, ja, die was er wél heel druk mee. Maakt niet uit, ik zou zo weer een week meegaan. Aan boord voelde ik me al heel snel op mijn gemak, ondanks de zeeziekte. Het kon mijn huis wel zijn, dacht ik soms. Zes maanden als bemanningslid meezeilen? Nou nee, dat maar niet.”
Het viel helemaal niet tegen, het leven op de bark Europa. Aïsha noemt de ‘chill room’, waar je kon kaarten, een boek lezen, of gezellig met elkaar kon kletsen. “En we hadden de leukste bemanning. Vet grappig deden ze. Van allerlei landen kwamen ze: Zweden, België, Amerika, Australië. En Sirius, de scheepshond. Lief, maar aaien mochten we hem niet.”
Anthony: “En de mooie slaaphutten, allemaal met een badkamertje. Dat was wel héél compact! Ik verloor mijn evenwicht in de douche en dan zit je meteen op de WC. De slaapkooien waren ook halfpersoons. Maar wél heel luxe, met gordijntjes en mooie lampjes.“
Enkele dagen later, vlak voor het begin van Vispop, ontmoeten we nog enkele jonge Harlingers, die ook mee hebben gezeild met de Europa tijdens de zeilwedstrijd. Ieder vat zijn of haar ervaringen samen in enkele woorden.
Vincent: “Land in zicht! Varen is niet mijn ding, maar ongelukkig was ik niet.”
Aïsha: “Mijn advies aan jongeren in Harlingen: als je de kans krijgt moet je meegaan. Het is een geweldige belevenis.”
Silvana: “Je hebt onderweg veel tijd om na te denken, over het leven en zo.”
Jesper: “Onbeschrijflijk mooi en voor herhaling vatbaar. ‘Wat is er met jou gebeurd,’ zeiden mijn ouders. Ik ben me blijkbaar heel anders gaan gedragen.”
Demi: “Of het volgend jaar is of over vier jaar, ik ga beslist nog een keer mee.”
Angelo: “Gezellig, leuk, een levenservaring.”
Klaas Pieter: “Een leerzame en interessante ervaring.”
Het Harlinger Jongerenwerk heeft veel krediet bij de drie. “Het is super,” zegt Aïsha, “Jammer dat het jongerencafé nu niet open is. Misschien blijft het wel dicht. Er is iets met vocht in de kelders van het Vierkant. Ons café zou binnenkort, na de zomerstop, moeten beginnen. We hopen dat het probleem kan worden opgelost.”
Tekst en foto’s: © Festina Lente, Gijs en Inge van Hesteren
