HARLINGEN – Een paar maanden per jaar is Harlingen een vakantiebestemming. Voor zeilers, voor camperaars, voor strandgenieters. Wat zoeken zij in dit stadsje? Wat zien ze er eigenlijk in en komen die verwachtingen uit? Al een paar keer vroegen we het hen namens de Harlinger Courant op de man – of vrouw – af. Begin augustus publiceerde de krant het vierde deel van deze miniserie.
Tekst en foto’s Gijs en Inge van Hesteren
Kouder dan Maastricht
Aan het begin van de Zuiderpier treft de HC een grote groep vrolijke, buitenlands ogende wandelaars aan. Het gaat om een aantal families. Oorspronkelijk zijn ze allen afkomstig uit het Zuidoost-Aziatische Birma. Ze spreken allemaal Nederlands – de ouderen een beetje, de kinderen vloeiend. Het zijn de laatstgenoemden die uitleggen hoe het zit.
“We wonen nu zes jaar in Plan Zuid in Harlingen. Alle mensen hier zijn als asielzoeker naar Nederland gekomen. Intussen hebben we een verblijfstatus gekregen. Eén keer per jaar gaan we naar een reünie van mensen uit Birma. Daar kennen we deze families van.”
De andere families komen uit Maastricht, Helmond en Sittard. Ze genieten enorm van Harlingen en de zee, vertellen ze. “Al is het hier een stuk kouder dan in Maastricht!”
“Birma is een heel warm land”, legt grootmoeder uit, “maar men zit er nu midden in het regenseizoen. Dat is ook niet alles.”
Wikipedia over Birma: De regering van Birma wordt algemeen beschouwd als een dictatuur, die zich niets gelegen laat liggen aan politiek andersdenkenden. Protesten worden met fysiek geweld neergeslagen. Mensenrechtenorganisaties krijgen geen toegang tot het land.
Vlotburg: een jongensdroom die uitkwam
Lenny Vries verwezenlijkte samen met zijn vriendin Christin Dattler een jeugddroom. Als kind al, in de bovenloop van de Surinamerivier, was hij gefascineerd door de Middeleeuwen en ridders te paard. Op negentienjarige leeftijd kwam hij naar Europa, ‘op zoek naar zichzelf’, zoals hij zelf zegt. Iedereen met wie hij sprak over zijn dromen dacht dat er een draadje aan hem los zat, maar al snel bevoer hij de West-Europese binnenwateren met een uitgebreide tentoonstelling over deze donkere eeuwen. En… met het edele Friese paard Wodan tussen de kantelen van het varende kasteel ‘Vlotburg’.
Knuffelen met Wodan
Nora Post (7) laat zich knuffelen door het slimme ridderpaard Wodan. “We fietsen hier dagelijks langs”, legt oma Sinke Post uit. “We wilden vandaag gaan kijken wat er eigenlijk te zien is. Nora vindt het prachtig.” Informatie: www.vlotburg.com
Jochem Hendriks is pas veertien dagen geleden naar Harlingen verhuisd, vanuit het Brabantse Heesch. Hij heeft zijn neven Ton en Simon bij zich, maar zij zeggen: “wij hebben het niet zo op paarden.”
Hun oma, ook uit Brabant maar al dertig jaar inwoner van Harlingen, vindt het eigenlijk maar niets. “Zo’n edel dier, dat hoort toch niet op een platje bovenop een schip?” vindt zij. “Hij moet draven in het groene gras! Mijn dochter, die deze maand naar Friesland is verhuisd, heeft ook een Fries stamboekpaard. Ze wilde niet eerder overgaan voordat ze zekerheid had over een goede stal.”
Volgens Lenny valt het wel mee en is Wodan niet zielig. “Hij heeft hier alle ruimte die hij nodig heeft. Hij kan zelfs galopperen als hij zin heeft.”
Het dier ziet er inderdaad goed verzorgd en tevreden uit. “Natuurlijk zorgen we er goed voor, het is een ridderpaard. Noblesse oblige, je kiest niet voor het ridderschap. Adeldom komt van binnenuit.”
Eng kasteel
Ruerdtsje Halbertsma, dochter May (4) en zoon Max (4 maanden) zijn net klaar met een bezoek aan het middeleeuwse schipkasteel Vlotburg. Nog even ontspanning dus, maar dan gaat zij zich opmaken voor het IFKS-skûtsjesilen. Het skûtsje De Eenvoud is dit jaar gepromoveerd naar de A-klasse en ze doen er alles aan om goed voor de dag te komen. May: “Het is best een eng kasteel, maar ik heb een sticker verdiend en het kleine witte paardje vond ik leuk!”
Oren dicht!
“Wij gaan dit jaar nergens heen tijdens de vakantie”, vertelt Harm Miedema. “We maken alleen uitstapjes. Gisteren waren we naar het zwembad, we gaan fietsen en vandaag zijn we bij de historische motorraces. We gaan ieder jaar wel even kijken.”
Hij woont in Franeker en heeft zijn zoontjes Stijn (5) en Daan (‘Ik ben bijna zeven) bij zich, en zijn vader Lolke Feenstra.
